Крцна нешто.
Дали тоа вратата се подотвори?
Низ неа побегнаа
сите мисли,
како човечиња
со ноџиња,
се лизнаа по патосот,
некои со скејтборди,
заедно со стравот.
Празна соба
празно чувство,
дали тоа воопшто постои?
Сеедно е, нели,
дали си сам или не,
дали имаш за јадење,
и спиење.
Дали некој скришно те набљудува,
или на никого не му е грижа,
дали некој те озборува,
фали,
или пак не те познава.
Моментот е погледот,
што жари и пече,
што ќе ти биде упатен
по зборовите „прости ми...“:
Заповед без обврска,
молба без дозвола,
прашање без одговор.
Лесно се кажува,
болно се слуша...
No comments:
Post a Comment